Jong geweld

't Is allemaal geen langharig werkschuw tuig meer tegenwoordig. De werkende of studerende jongere wil wel wat bereiken en wil daar ook wel wat voor doen. Gelukkig maar!

Zich bezighouden met een project dat ook een maatschappelijk draagvlak heeft, bijvoorbeeld. Ja dat! Precies wat ze graag doen: bezig zijn met wat de medemens bezig houdt. Het maakt de stap naar de 'volwassenenwereld' een stuk sneller. Je betrekt in het amalgaam immers 'alle lagen en leeftijden' zoals dat in de projectvoorbereiding zo mooi staat beschreven. En zo gaan jongeren zichzelf al vroeg in hun kennen en kunnen bewijzen. Zo hebben ze het graag en dat mag ook.

Ouderen worden vaak betrokken in dergelijke projecten omwille van het heterogene karakter. Het is tegenwoordig not done die uit te sluiten. Zij mogen echter niet worden gedegradeerd tot een kadertje waarin ze horen te blijven zitten. Omdat het kadertje nu eenmaal zo mooi staat in het galerijtje van het project.

Inzet van ouderen is nu eenmaal anders dan die van het jonge geweld. En dan merk je dat jongeren na een tijdje onderling dingen doen waarbij ze de ouderen vergeten. Nonchalance misschien? Hoe kan je dat vergeten? Waarom doen ze dat? Hebben ze het gevoel te moeten 'babysitten' op de ouwelui? Hoe gaan zij dan om met het respect dat de ouderen hen geven? Met hun bewondering voor wat de jeugd klaarspeelt?

De kachel aanmaken is velen gegeven, maar het vuur gaande houden in functie van de behoefte is iets anders. Stoken is ook een kunst en jongeren kunnen vaak alleen maar aan een thermostaatknop draaien. Dat noem ik niet stoken.

Ze gaan het wel leren, het jonge geweld, als ze een paar keren in de kou gezeten hebben. Ik heb vroeger ook kou geleden. En ik heb leren stoken!! Zeker weten!

Podcasting

We zaten gisteravond maar wat te lummelen voor de TV. Alleen Panorama met een aflevering over Russische oliebaronnen heeft ons wat geboeid.

Tussendoor moet ik iets gezegd hebben over single scans, podcasting en DPI. Zo langs mijne neus weg. Ze heeft me wat bezorgd aangekeken. Een beetje gefronst, zelfs.

Ik denk dat ze vandaag haar moeder gebeld heeft. Bezorgde vrouwelijke partners doen dat nogal eens, heb ik mij laten vertellen. En later zal schoonmama mij héél terloops eens vragen "Hoe het nu eigenlijk met mij is"....

Ik zal haar iets antwoorden over single scans, podcasting en DPI. Zo langs mijne neus weg. Ik zie haar gezicht al voor mij als ze me stomverbaasd aankijkt.

Maar ja, achter elke geslaagde schoonzoon schuilt een stomverbaasde schoonmama. Of niet soms? Of klink ik nu verwaand?

't Paert met de vijf pooten

Hand in hand slenterden ze langs de Kiewitse weiden. Het vroor dat het kraakte en hun adem maakte witte wolkjes als ze praatten.

Aan een paardenweide bleven ze staan. Eén van de dieren was overtuigend een hengst. Zijn ambitie reikte bijna tot op de grond. Hij had er blijkbaar niet direct plannen mee. Rustig slenterde hij verder en at plukjes bevroren gras.

Hand in hand keken ze naar het schijnbaar vijfpotig paard. "Ja maar," sprak ze in een wit wolkje "dat ding daar, dat hàngt daar gewoon! Hoe kan hij dan...?" Ze maakte de vraag niet af. Ze gaf ze de verbeelding ook nog een kans.

Hij bekeek het grazend paard, met een air van 'mannen onder elkaar'. "Hij kent er nìks van," zei zijn wolk, "helemaal niks!"

Hand in hand slenterden ze verder langs de Kiewitse weiden. Het vroor dat het kraakte en hun adem maakte ook witte wolkjes als ze zwegen.

Love generation

Zou een ander dat ook hebben? Muziek koppelen aan een persoon? Of is het weer een of andere anomalie onder mijn hersenpan.

Ik heb een melodie die onafscheidelijk is verbonden aan 'W'. En Sateliet Suzy is gekoppeld aan 'V', en The Wall aan 'E'. 'D' lijkt definitief geketend aan Love Generation van Bob Sinclair. Bam, bam, baba bam bam en lap: daar is 'D'. En andersom werkt het ook. Zie ik 'D' dan denk ik aan bam, bam, baba bam bam.

Samen met de muziek is er ook een 'eigenheid' van die persoon aan verbonden. 'W' omdat het een warhoofd is, 'V' omdat die nogal eens vreemdgaat, 'E' die véél te veel drinkt en 'D' die niet helemaal winddicht is.

Maar waaròm dat dat allemaal zo is weet ik niet. Misschien moet ik wel eens ergens op een sofa gaan liggen. Wie weet!

Zou iemand stiekem een iPod Nano in mijn kop geplant hebben?

nessel retupmoC

Ze hebben mij gevraagd om mijn computers te gebruiken om les te geven aan volwassenen met een mentale handicap. Dik in orde! Ik heb mezelf erbij uitgeleend, want je weet maar nooit!

Gisteravond was de eerste les. Onder de hoede van drie begeleidsters, en mezelf. Met z'n tienen zijn ze het lokaal en de computers komen 'bezetten'. Veel, héél veel ongecontroleerd gescheeuw en wilde gebaren hebben mij de eerste tien minuten in een hoek geduwd.

Daarna ben ik met hen bezig geweest. Hen geholpen om woordjes en tekeningetjes op het scherm te zetten. En ik heb ervan genoten. Eéntje slaagt er zelfs in om tekst achterstevoren te tikken. Hun dankbaarheid is enorm als het ze lukt om ook maar het minste voor elkaar te krijgen. Ze pakken je gewoon lief vast! Maar ik heb ook zien wenen omdat een figuurtje per ongeluk van het scherm werd gewist.

Nog vier keer komen ze terug. En ik mag hen nog vier keer helpen.

Ik kijk er naar uit.

Sol nascente

Normaal koop ik mijn computerspullen bij dezelfde leverancier. Maar nu was het anders. Wat ik zocht was net in reuze aanbieding in de Carrefour. En voor geld kan je zowel trouw als ontrouw worden. Het is des mensen.

Onderweg schalt de radio het Klara-programma in mijn oren. Het is al Mozart, wat je hoort. En het is mijn lieveling in de klassieke muziek. De stem die de 'A berenice', gevolgd door de aria 'Sol nascente' aankondigt lijkt wel uit een graf te komen, zo somber. De naam van de sopraan gaat verloren in het geroezemoes van het verkeer. Jammer. Terwijl ik over de grote ring snor zet het orkest de eerste maten van het KV 70 in. Ik ken het. Maar het is heerlijk! Weeral heerlijk. De radio moet een paar stappen luider.

Als ik de parking oprij werpt de soprano het "A Berenice e Vologeso sposi. Apparve al fin aurora. Di contentezza e pace." in één adem en uit volle borst in mijn auto. Yesss, that's it! Alles is gevuld met haar zang. Geen muziek, alleen haar stem. En wat voor een stem! Hoe vaak heb ik dit niet gehoord en toch laat ik me door deze stem compleet verassen.
Als de sopraan in dialoog gaat met het orkest en ze elkaar beurtelings de ruimte geven ben ik blij dat ik de auto kan stoppen. Ik blijf zitten in mijn concertzaal. Bij het laatste "tacendo a noi conviene" blijf ik voldaan achter. Goed gedaan en mooi gezongen! Ik weet wat nu gaat komen en ik wacht af.

Het aanvangstempo van "Sol nascente" is plezant. Spiraalsgewijs duwt het orkest de toon en het volume omhoog. De dame die zonet mijn ziel verwarmde speelt daar mooi op in. Haar "Sol nascente in questo giorno," is koppig trager dan het orkest aangeeft. Zij houdt die dominantie vol in weerwil van de klemtonen van de muziek. Schitterend!

En dan zwijgt alles. Instrument noch mens maakt geluid. In enkele tellen wordt stilte opgebouwd tot een pijnlijke spanning. En dan... Heel alleen verheft de stem zich luid en tot haast pijnlijke hoogte om daar het "Del tuo lustro" te plaatsen. Del tuo stijgend, maar beide lettergrepen van lustro even hoog, lang en traag. Het klinkt zonder enige trilling als een getrokken witte streep ergens in het zwarte. Indringend en de stilte snijdend als de lijn die spanning breekt. Onmiddellijk daarna en nòg hoger laat de sopraan het "Di virtù sì rare adorno" klinken. De violen nemen het van de stem over.

Slechts zeven lijnen, juist geplaatst en gedragen door de mooiste melodie. Een heel verhaal in enkele woorden. Het heeft mij weer diep beroerd. Als orkest en soprano met "E ammirando io tacerò" afronden betrap ik mij er op dat ik mijn hand op de contactsleutel heb laten rusten. De hele tijd. Dertien minuten lang.

De onbekende sopraanstem heeft haar teken nagelaten. Ergens boven in mij, op een iele hoogte. Een denkbeeldige witte lijn die ze zelf heeft getrokken. De grafstem kondigt een volgend werk van Mozart aan.

Uitstappen, auto sluiten en op naar de verfoeilijke winkel! De aanbiedingen wachten!

Eternal flame

Ze waren onafscheidelijk. Mijn dochter en het buurmeisje. Gezworen vriendinnen voor het leven. Alles hebben ze met elkaar gedeeld. Veel liefs en ook veel verdriet. Dingetjes waar papa's beter niets van weten. En waar ze niks van hoeven te weten.

Meisjes van twaalf, mama mia!

"Close your eyes, give me your hand, darling

Do you feel my heart beating, do you understand?

Do you feel the same, am I only dreaming?

Is this burning an eternal flame?"

Ontelbare keren zongen ze het samen vanuit de intimiteit van hun kamer, als echte Bangles.

"Ik ben Patricia nog tegengekomen op een receptie," zei mijn dochter, nu 26, in haar laatste telefoontje, "ze herkende mij niet. Ik heb me moeten voorstellen!" voegde ze er duidelijk ontgoocheld aan toe.

Meisjes van 26, mama mia!

Mozartjaar begint met Van Immerseel

foto:www.animaeterna.be

Anima Eterna, het ensemble van Jos Van Immerseel, heeft het Mozartjaar ingezet in het Cultureel Centrum van Hasselt.

Er is voor het eerste concert in de Mozart-reeks gekozen voor Anima Eterna en dat mag geen toeval zijn. Met dit, zijn eigen, ensemble heeft dirigent en orkestleider Van Immerseel een bezetting samengesteld die uiterst precies is uitgebalanceerd. Dat evenwicht resulteert in een groep concertanten die in hun samenspel elkaar nooit overstemmen. Jos Van Immerseel hanteert de dirigeerstok niet om instumentpartijen te benadrukken maar om ze elkaar te laten aanvullen. Om het evenwicht in de orchestratie te bewaren zonder dat de muziek emotieloos wordt. Integendeel zelfs. Als geen ander weten de musici van Anima Eterna dat het merendeel van hun muziek is geschreven voor de grote muzieksalons zoals die in de achtiende eeuw bestonden. Hun ensemble is een mooie vertolker van én de muziek én de sfeer van destijds. Bepoederde pruiken kunt u er zò bij bedenken.

Jos Van Immerseel heeft uit zijn persoonlijke collectie een pianoforte laten meebrengen. Dit instrument is een kopie van een Anton Walter (1825) uit de collectie van het Germanisches Nationalmuseum Nuremberg en is gebouwd door Christopher Clarke. Hierop speelt solist Jos Van Immerseel de Fantasie in c moll. Dat de pianoforte een lager volume en andere klankkleur heeft dan een hedendaagse vleugel mag en zal geen belemmering zijn om een scala muzikale emoties uit de snaren te puren. Het laat je even leven in een 'muzieksalon'. Dat Jos dat ook doet en kan in het Concerto nr.21 voor pianoforte en orkest in C, zal dus niemand verbazen. Waar iedereen wel een CD versie kent gespeeld op de klassieke vleugel, is de uitvoering op deze replica een revelatie.

Dat alles heeft van de openingsavond van het Mozartjaar een succes gemaakt. En daar heeft deze jongen intens van genoten.

Uitschuivertje

.... na afloop de behanger volhield dat hij zaaddodende pasta had aangereikt, zag de vrouw des huizes over zijn schouder ontzet hoe het papier langzaam van de muur gleed....

Bij de dokter...

Gisteren ben ik naar de dermatoloog geweest. Een dokter die jaren studeert om ons velletje in conditie te brengen en te houden. Het was geen beleefdheidsbezoekje, helemaal niet.

Ik heb een pigmentvlek, ook wel eens moedervlek geheten. Vroeger stoorde het mij niet. Ook al ligt ze op mijn voorhoofd. Nu is ze groter en iets dikker geworden. Ze is precies een eigen leven gaan leiden. En dat vind ik maar niks. Op naar de vellendokter dus!

Een reusachtig groot oog heeft mij bekeken door een loep. Na een paar mmmm 's, nog wat gepas en gemeet voel ik dat er een verdict gaat komen. "We gaan een staaltje nemen voor het labo, en de rest gaan we bevriezen zodat het afsterft." zei de man in het wit.

"Afsterft", jakkes!

Met wat scherp gereedschap heeft de dokter de daad bij het woord gevoegd en een punctie genomen, zoals hij dat zo mooi vertelde. Ik vond het behoorlijk pijnlijk en mijn pijngrens ligt nochtans flink hoog, integenstelling tot de vele 'stoere mannen'. Maar hij had zijn 'stukje' voor het labo. Naar fase II, de bevriezing oftewel de cryotherapie (klinkt nogal koud, vind ik)!

Haalt die man toch niet een dampend potje tevoorschijn zeker! Ik moet, zonder het te willen, toch wel lelijk gekeken hebben want 'de witte' begon meteen uit te leggen welke zijn plannen waren met 'het dampend potje'. "Ik ga vloeibaar stikstof aanbrengen op de vlek", vertelt ie doodleuk, "en ik herhaal dat totdat heel de vlek, het onderliggend én naburig weefsel bevroren zijn. Bevriezen of verbranden hebben ongeveer hetzelfde effect." Wat een stiel!

Met gesloten ogen, want dat moest, heb ik de behandeling ondergaan. Met venijnig gesis, telkens als er vloeistof werd aangebracht, is het kwaad bestreden. En hij bleef het maar herhalen, zijn gebrandmerk. Ik ben flink gebleven. Waarom eigenlijk? Waarom niet "aaaaai" en "oeiiii" roepen? Omdat we grote mannen zijn?

"Als ik nieuws heb van het labo zal ik u wel bellen", zegt 'de witte' droogjes als ik afreken. Ja, brandmerken kost geld! Ik moet dus wachten op nieuws of geen nieuws. Wat een wereldje, dat witte eiland!

Eénmaal buiten, zònder pleister op de brandvlek, begint die aardig pijn te doen. In crecendo nog wel! En niet lineair maar exponentieel en progressief! Verdoeme. De tranen lopen over mijn gezicht en ik kan er niks aan verhelpen. Ik hoop dat ik niemand bekend tegenkom. Ikke en janken, het is niet vreemd aan mij, maar toch.... Tranen op straat, hoe is 't mogelijk.

Ik loop terug naar de auto aan de Kempische Brug. Onderweg hoop ik stiekem het lokaal "Spaans borstelvuur" tegen te komen, het straatvegertje van een paar posts geleden. Maar dat is noppes. Hij zit ergens verstopt, beeld ik mij in. Ik vind wél een plaatselijke ziel die hem meteen een naam geeft: "Roberto, de Spanjaard". "En hij zit veel bij de wijkwerkster, achteraan de Velodroom", geeft hij nog mee. 't Zal voor een andere keer zijn. Ik heb trouwens andere dingen aan het hoofd.

Eénmaal thuisgekomen moet ik niets vertellen. Dat hoeft ook niet. Die ziet alles, weet alles en deelt alles. En dat helpt.

Vandaag gaat het allemaal stukken beter.

Vrouwen!!!!

Anti depressivum

niets
is niet altijd niks
het kan ook zijn
dat je iets
even niet ziet
en dan is niks
misschien toch iets

Meulenaere maakt dik

Ik heb een schuldige gevonden voor de omtrek van mijn buik. Eén meter! De snoodaard heet Koen Meulenaere! Ja die, the one and only. En in plaats van één enkele pagina van weleer in Knack pent hij er nu met gemak drie vol, de slechterik! Koen smukt het papier verder op met deernen die blijkbaar bij voorkeur uit de rode politieke stal komen.

"Bladspiegeltje, bladspiegeltje aan de wand..." noemt hij die plaatjes. De sprookjes-plagiate rode-vrouwen-lijmpaal.

Als ik 's middags alleen thuis ben, en dat gebeurt wel vaker, placht ik de keukentafel om te vormen tot een verlengstuk van mijn bureel. Maar dan aangevuld met brood, beleg en...Knack. En ik begin steevast achteraan te lezen. Doe ik trouwens altijd, al weet ik niet echt goed waarom. Achteraan, dat betekent meteen de volle laag van Meulenaere!

Ik ben de bezitter van een nogal levendige fantasie. Echter dan echt, kan ik mij voor de geest halen wat ik lees. Ik creëer taferelen. Waarschijnlijk is dat een handicap maar het doet geen pijn. 't Is zelfs plezant. Enfin, ik zit dan midden in die rijkelijke verbeelding te eten en te lezen en ja, dan overkomt het mij dat ik luidop begin te schateren bij het lezen van andermans onnozelheden. Koens schrijfsels zijn daar een goed voorbeeld van.

Vorige week, toen hij schreef over de Kardinaal zijn gezaag 'Gods oceanen van liefde' en verder ging met diens 'lompe gallochen van schoenen' (Mephisto) zeeg ik zowaar naast mijn stoel neer. Maar goed dat ik alleen was! Toevallige, of minder occasionele bezoekers zouden al lang hulp hebben gezocht, denk ik. Stel je voor dat ik in die omstandigheden mijn boterhammekes moet opeten! Dat duurt een eeuwigheid. Bovendien probeer ik de stukken van Meulenaere toch uit te lezen en dus smeer ik nog een extra sneetje, en nog een...Alleen zo geraak ik aan het eind van zijn én mijn latijn.

Deze week begint ie het tweede stukje met De Trofee Tobback en dat eindigt met Gaston Roelants. Ik ga de plot niet vertellen anders geraak hier ook niet meer op de hoek. Maar het heeft mij weeral de das omgedaan. Ik ben moeten stoppen met lezen. Trop is trop!

Lachen is goed voor de mens. Maar Meulenaere zorgt bij mij voor een complete verschuiving van mijn ingewanden heb ik de indruk. Ik wed er een pintje op dat mijn longen van plaats verwisseld zijn vandaag. Al dat geschok en geschud kan trouwens niet goed meer zijn. Levers en magen zijn er niet om mee te rammelen.

Eén meter omtrek! Dank je wel Koen Meulenaere. Ik vind je nog wel.

Goedemorgen

Toen ik vanmorgen wakker werd en voorzichtig de ogen opende keek ik recht ik die groen-grijze zielevensters van mijn lief. Normaal blijven die 's morgens nog een tijdje dicht. Vandaag niet.

De eerste momenten hebben we niks gezegd. Gewoon een 'goedemorgen' naar elkaar gekeken.

Tot ik zachtjes zei: "Mijn knie schuurt, mijn tanden slapen nog en mijn lege schedel is precies een klankkast"

De groen-grijze kijkers gingen langzaam opnieuw dicht. Toen gleed mijn lief behoedzaam vanonder het dekbed en sloop, nog steeds zonder één woord, voorzichtig de kamer uit naar het toilet.

Pas toen het geklater ophield is ze in een luide lach geschoten. En dat heeft een tijdje zo blijven duren.

En 't was meteen een goede morgen.

Deep Throat in het park

Gisteravond heb ik de bus naar Hasselt genomen. No problem. We hebben tenslotte maar één auto en 't vrouwke volgt nog ijverig franse les. En zij heeft geen bus tot aan de school.

De wandeling tussen het CCH en de Rodenbachstraat loopt via het stadspark. Leuk, in 't groen en in 't donker. Het park ligt er verlaten bij...of toch niet helemaal. Een figuurtje wandelt in mijn richting. Duidelijk erg vrouwelijk, rond de dertig, goed uitziend maar bij nader bekijks erg kleurrijk geschminkt. Verdacht kleurrrijk zelfs. Cleopatra zou bij haar in de leer kunnen gaan.

"Hallo", zegt ze vrolijk, "nog zo laat op pad?".
Ik kende het beschilderde mens van haar noch pluim. In deze omstandigheid ben ik altijd geneigd om eerst vriendelijk "Goedenavond" te zeggen. Dat geeft me de tijd om in mijn memorie te grasduinen. "Wie zou het zijn? Ken ik haar?"
"Ik ben Anna," gaat ze verder, "heb je geen zin om een eindje mee te lopen?"
(Slik) Ah zo, dààr brandt de lamp! "Euuuh, eehhh, eigenlijk niet want ik heb nog een en ander te doen vanavond." En ik maak aanstalten om meteen stevig door te stappen.
"Ik heb in de buurt een appartementje." dringt Anna verder aan.
"Neenee, ik moet nu echt gaan.", en weg ben ik!

Later op de avond heb ik dezelfde weg teruggenomen. Richting CCH. Deep Throat heb ik niet meer gezien. Ze zal wel iemand anders gevonden hebben, denk ik. 't Was toch een vreemde ervaring. Nog nooit eerder meegemaakt in Hasselt.

Maar het hoort erbij, in de hoofdstad van de smaak, neem ik aan.

Eerst de draad en nu de droger

Lap! Ik heb het zitten. Vanuit de badkamer klonk geweeklaag : "Hij doet het niet meer! Kom eens kijken!" En ja, 'hij' de droogkast weigerde alle dienst. Alle knopjes uitgeprobeerd. Ook al weet ik niet waarvoor het allemaal moet dienen. Niks aan te doen.

"Ik zal het een nakijken," besloot ik het voor-onderzoek. Maar dat was buiten de waard(in) gerekend. "Als je droog ondergoed wilt..." Tja, tegen dergelijk dreigement heeft zelfs de Hulk geen verhaal.

Ik heb het ding dan maar meteen nagekeken en de defecte klok gedemonteerd. "Dat vindt je nergens meer." triomfeerde de verkoper. Mijn left-over-brains protesteerden heftig maar ik moest me gewonnen geven. Dan kopen we een nieuwe, besloot ik. De waardin gelukkig! Ik iets minder, 400 euro minder, om precies te zijn.

Vrijdag leveren ze de nieuwe droogkast. De oude nemen ze mee. Na 18 jaar trouw draaien (links en rechts!) belandt hij op de schroothoop. En hij ziet er nog als nieuw uit. Triest einde, als je het mij vraagt.

Een man moet toch nogal wat doen om iets droog aan het lijf te krijgen. Eerst de wasdraad en nu de droogkast. Of zou het een complot zijn.
.....? Neeeeeee toch????

Ambetant

Gisteravond naar een vergadering geweest. Ik heb me daar niet van mijn beste kant laten zien, denk ik. Herhaalde malen ben ik erop gewezen dat een 'dank u' niet misplaatst zou zijn. Al lachend weliswaar, maar toch. Ik wil helemààl niet ondankbaar zijn.

Het ergst van al is nog dat ik het zelf helemaal niet in de smiezen heb. Een gewoon gesprek, wat vragen en antwoorden, en dan suggereert plots iemand dat ik wel eens 'dank u' mocht zeggen als iemand opmerkt dat ik iets goeds of moois maakte. En ik besef dat niet eens!!!
En ik stel verdoeme moeilijke vragen, naar 't schijnt. Waarom toch in hemels naam? En het is niet eens moeilijk! Waarom dan??

Het gaat misschien wel de verkeerde kant op met mij, wie weet! De voortschrijdende achteruitgang. Ik voel me ambetant daarbij. Bah!

Maar ik zat wél lekker gezellig tussen twee spetters aan tafel. En elk spetterde op haar eigen manier. Links spetter knorretje en rechts opperspetter, tres sérieux parfois. En dat was bereleuk!

DANK JE (voor ik het vergeet)

Spaanse furie

Gisteren namiddag naar 't stad gereden omdat ik de Hasselaren wilde bezig zien als ze gratis mogen pintelieren. Auto aan de kant gezet aan de grote ring en de rest over de Kempische steenweg te voet gedaan. Die steenweg wordt proper gehouden door een klein, oud ventje. Gewapend met bezem en blik veegt hij stoepen, portiekjes en zelfs de straat schoon. De hele dag lang. En hij doet dat al sedert eeuwen. De Kempische Steenweg is de properste uitvalsweg van Hasselt dankzij hem.

Ik passerde er gisteren en ja hoor, hij was er weer. Dus dacht ik "Ik moet weten wie, wat, waar, wanneer en waarom." Ik stap op de kleine ongeschoren man af en stel mij voor. Meteen vraag ik hem in één adem door of ik een fotoke mag nemen. Hij zei geen gebenedijd woord, bleef stokstijf op het fietspad staan, met de kromme beentjes wijd uiteen, de bezemsteel in de hand geklemd als was het een vlaggestok, de tandeloze mond wagenwijd open. Hij heeft mij zo een paar tellen priemend aangekeken. Ik wist niet meer waar ik het had maar daar kwam vlug verandering in!

Hij nam eens diep adem en toen produceerde de ruwharige straatveger een stortvloed van, ik vermoed Spaanse, woorden. Ik stond een paar seconden, die een eeuwigheid leken, in een woordenstroom waarin het hele vocabularium, uitzonderingen inclusief, in voorkwam. En aan zijn bedoelingen liet hij niets te raden over. Zijn armpjes molenwiekten vervaarlijk en de bezem die eraan vasthing breidde zijn actieradius gevaarlijk groot uit. Voorbijfietsende dametjes slaakten gilletjes als de harige borstel hen rakelings voorbij zoefde. Voorbijgangers bleven op eerbiedige afstand. Hier en daar gluurden de buurtbewoners van achter de gordijntjes.

In een schuchtere poging om het vocale geweld te stelpen en het wild zwaaiende ventje te bedaren stak ik beide handen langzaam omhoog, de handpalmen naar hem gekeerd. Als teken van overgave. Maar Internationaal Recht was hem blijkbaar nooit geleerd en hij begon meteen een toonladder hoger te gillen. Ik heb dan maar gedaan zoals alle primaten doen: langzaam achteruit gaan en je belager blijven bekijken. En je pas omdraaien als je ver genoeg van hem verwijderd bent. Hij is blijven lawaai maken. Tegen de omstaanders, denk ik. Toen ik aan de verkeerslichten van de Kempische Poort stond hoorde ik hem nog steeds krijsen. Maar toch, de Steenweg is zijn domein. Of hij het nu wil of niet, ik heb veel bewondering voor het kleine, ruwharige, ongeschoren, tandeloze, oude, schreeuwende straatvegertje van de Kempische Steenweg.

Wasdraad was draad en is terug wasdraad

In de voormiddag ben ik op jacht geweest, schoenenjacht! And I hate it!!! Maar 't zijn solden hé en dan moet je je zo nodig op pad begeven. Ik heb geluk want mijn favo schoenenwinkel ligt op de hoek van de straat. Haha! Ik hoef zelfs niet eens de stad in! Twee paar schoenen buit gemaakt. Van mijn favoriet merk: Camel Active. Mooie stappers!
Bij het 'boompjes snoeien' (vorige post) heb ik eigenlijk niet alles verteld :-). Er is een grote tak op de wasdraad gevallen. What goes up must come down! En zo gebeurde het dan ook. Grote tak, zagen, even niet opgelet en ...krak! Pardoes op onze wasdraad. Kapot! Een langerekt "miljaaaaar!!!!" heeft over de Kiewitse velden gegalmd. "Ja maar, ik kan niet zonder hoor!" was het eerste beteuterd commentaar.
Repareren, dus. En dat heb ik vandaag gedaan want vanavond en morgen ben ik weer op pad. Nu kunnen de stringskes en de tijgertjes weer leuk naast elkaar genieten van het zonnetje (of van de vrieskou).
En daarmee is de dag bijna rond. Nog een paar uurtjes les geven en dan back home, glaasje wijn, een beetje nazagen over draadjes, boompjes, schoentjes en cursistjes. En dan: dodo....

Boompjes snoeien

Elke twee jaar moet deze kanjer eraan geloven. Dan krijgt ie een grondige beurt van deze kapper-met-hoogtevrees. Het is (was) nogal een klepper van een kurkentrekkerwilg! Met veel goede moed en -uiteraard een kettingzaag- heb ik deze jongen kaal gezet. Nu is hij weer klaar voor de volgende wildgroei.
En nu moet het zaakje nog opgeruimd worden. Kleine takjes gaan door de verhakselaar en dikke takken worden gestapeld voor de houtkachel. Laat ze dan maar klungelen in Oekraïne met hun Russisch gas! Ik stook kurkentrekkerwilg. Superdeluxe!

Bokrijk, nat en koud

Gisteren te voet naar Bokrijk geweest. Een half uurtje wandelen. Koud, maar dat gaf niet. Een bakje friet verorberd. Héél ongezond maar héél lekker, mét een kwak mayonaise, nèh!!
Gezellige boel, daar tussen en in die oude huisjes. Wegen en paden nat, glibberig en slijkerig. Like in the old days, I presume.
Veel regen op mijn weelderige haardos en op mijn bril. Dat laatste zorgde wel voor extra sterretjes bij de, toch al mooie, verlichting. Op de terugweg, in het pikkedonker door het bos, nog meer regen. Kletsnat thuisgekomen, allebei. Veel werk gehad aan opdrogen en opwarmen, ook allebei. Hahaaaaah, maar 't is gelukt!
Bokrijk by rain, splendid!!!