Sol nascente

Normaal koop ik mijn computerspullen bij dezelfde leverancier. Maar nu was het anders. Wat ik zocht was net in reuze aanbieding in de Carrefour. En voor geld kan je zowel trouw als ontrouw worden. Het is des mensen.

Onderweg schalt de radio het Klara-programma in mijn oren. Het is al Mozart, wat je hoort. En het is mijn lieveling in de klassieke muziek. De stem die de 'A berenice', gevolgd door de aria 'Sol nascente' aankondigt lijkt wel uit een graf te komen, zo somber. De naam van de sopraan gaat verloren in het geroezemoes van het verkeer. Jammer. Terwijl ik over de grote ring snor zet het orkest de eerste maten van het KV 70 in. Ik ken het. Maar het is heerlijk! Weeral heerlijk. De radio moet een paar stappen luider.

Als ik de parking oprij werpt de soprano het "A Berenice e Vologeso sposi. Apparve al fin aurora. Di contentezza e pace." in één adem en uit volle borst in mijn auto. Yesss, that's it! Alles is gevuld met haar zang. Geen muziek, alleen haar stem. En wat voor een stem! Hoe vaak heb ik dit niet gehoord en toch laat ik me door deze stem compleet verassen.
Als de sopraan in dialoog gaat met het orkest en ze elkaar beurtelings de ruimte geven ben ik blij dat ik de auto kan stoppen. Ik blijf zitten in mijn concertzaal. Bij het laatste "tacendo a noi conviene" blijf ik voldaan achter. Goed gedaan en mooi gezongen! Ik weet wat nu gaat komen en ik wacht af.

Het aanvangstempo van "Sol nascente" is plezant. Spiraalsgewijs duwt het orkest de toon en het volume omhoog. De dame die zonet mijn ziel verwarmde speelt daar mooi op in. Haar "Sol nascente in questo giorno," is koppig trager dan het orkest aangeeft. Zij houdt die dominantie vol in weerwil van de klemtonen van de muziek. Schitterend!

En dan zwijgt alles. Instrument noch mens maakt geluid. In enkele tellen wordt stilte opgebouwd tot een pijnlijke spanning. En dan... Heel alleen verheft de stem zich luid en tot haast pijnlijke hoogte om daar het "Del tuo lustro" te plaatsen. Del tuo stijgend, maar beide lettergrepen van lustro even hoog, lang en traag. Het klinkt zonder enige trilling als een getrokken witte streep ergens in het zwarte. Indringend en de stilte snijdend als de lijn die spanning breekt. Onmiddellijk daarna en nòg hoger laat de sopraan het "Di virtù sì rare adorno" klinken. De violen nemen het van de stem over.

Slechts zeven lijnen, juist geplaatst en gedragen door de mooiste melodie. Een heel verhaal in enkele woorden. Het heeft mij weer diep beroerd. Als orkest en soprano met "E ammirando io tacerò" afronden betrap ik mij er op dat ik mijn hand op de contactsleutel heb laten rusten. De hele tijd. Dertien minuten lang.

De onbekende sopraanstem heeft haar teken nagelaten. Ergens boven in mij, op een iele hoogte. Een denkbeeldige witte lijn die ze zelf heeft getrokken. De grafstem kondigt een volgend werk van Mozart aan.

Uitstappen, auto sluiten en op naar de verfoeilijke winkel! De aanbiedingen wachten!