Deep Throat in het park

Gisteravond heb ik de bus naar Hasselt genomen. No problem. We hebben tenslotte maar één auto en 't vrouwke volgt nog ijverig franse les. En zij heeft geen bus tot aan de school.

De wandeling tussen het CCH en de Rodenbachstraat loopt via het stadspark. Leuk, in 't groen en in 't donker. Het park ligt er verlaten bij...of toch niet helemaal. Een figuurtje wandelt in mijn richting. Duidelijk erg vrouwelijk, rond de dertig, goed uitziend maar bij nader bekijks erg kleurrijk geschminkt. Verdacht kleurrrijk zelfs. Cleopatra zou bij haar in de leer kunnen gaan.

"Hallo", zegt ze vrolijk, "nog zo laat op pad?".
Ik kende het beschilderde mens van haar noch pluim. In deze omstandigheid ben ik altijd geneigd om eerst vriendelijk "Goedenavond" te zeggen. Dat geeft me de tijd om in mijn memorie te grasduinen. "Wie zou het zijn? Ken ik haar?"
"Ik ben Anna," gaat ze verder, "heb je geen zin om een eindje mee te lopen?"
(Slik) Ah zo, dààr brandt de lamp! "Euuuh, eehhh, eigenlijk niet want ik heb nog een en ander te doen vanavond." En ik maak aanstalten om meteen stevig door te stappen.
"Ik heb in de buurt een appartementje." dringt Anna verder aan.
"Neenee, ik moet nu echt gaan.", en weg ben ik!

Later op de avond heb ik dezelfde weg teruggenomen. Richting CCH. Deep Throat heb ik niet meer gezien. Ze zal wel iemand anders gevonden hebben, denk ik. 't Was toch een vreemde ervaring. Nog nooit eerder meegemaakt in Hasselt.

Maar het hoort erbij, in de hoofdstad van de smaak, neem ik aan.