Ambetant

Gisteravond naar een vergadering geweest. Ik heb me daar niet van mijn beste kant laten zien, denk ik. Herhaalde malen ben ik erop gewezen dat een 'dank u' niet misplaatst zou zijn. Al lachend weliswaar, maar toch. Ik wil helemààl niet ondankbaar zijn.

Het ergst van al is nog dat ik het zelf helemaal niet in de smiezen heb. Een gewoon gesprek, wat vragen en antwoorden, en dan suggereert plots iemand dat ik wel eens 'dank u' mocht zeggen als iemand opmerkt dat ik iets goeds of moois maakte. En ik besef dat niet eens!!!
En ik stel verdoeme moeilijke vragen, naar 't schijnt. Waarom toch in hemels naam? En het is niet eens moeilijk! Waarom dan??

Het gaat misschien wel de verkeerde kant op met mij, wie weet! De voortschrijdende achteruitgang. Ik voel me ambetant daarbij. Bah!

Maar ik zat wél lekker gezellig tussen twee spetters aan tafel. En elk spetterde op haar eigen manier. Links spetter knorretje en rechts opperspetter, tres sérieux parfois. En dat was bereleuk!

DANK JE (voor ik het vergeet)