Unfaithful

Gisteren naar Unfaithful gekeken. Voor de zoveelste keer. Het heeft me toch weer aan het denken gezet. Untfaithful to who, to what enzoverder.

Ik laat even Richard Gere ter zijde. Die is sowieso voor het merendeel van het vrouwvolk een doodzonde waard. Hij valt trouwens na een paar goeie scenes al uit de toon door het scenario dat hem in de moordenaarsrol duwt. Niet erg overtuigend, overigens.

Diane Lane echter heeft in Unfaithful schitterend weergegeven dat ontrouw niet altijd gelijk staat met onwil, bedrog of zelfs liefde voor een ander. Diane toont dat de ontrouw het gevolg kan zijn van krachten waartegen er geen verweer is. Dat het zien, horen, snuiven van iemand al voldoende kan zijn om je hele hormonale gestel in de war te sturen. Diane is het slachtoffer van een fatale ontmoeting met een, weliswaar mooie, boekenverkoper. Een treffen dat haar niet meer loslaat en dat haar met een willoosheid opzadelt die begint te lijken op een verslaving. Ze wil steeds vaker zijn lichaam, zijn lach, zijn hele wezen. Ze belt hem op, verrast hem, maakt afspraakjes, beleeft ieder moment met hem alsof het een levensnoodzakelijkheid is.

En toch beseft ze bij elke ontmoeting hoezeer ze haar eigen man en kind liefheeft. De gedachte dat ze haar gezinnetje telkens in gevaar brengt verscheurt haar. Maar ze ondergaat en lijdt. Niet passief maar heel sensueel en vol passie verslindt ze de man die tevens haar grootste vijand is. Keer op keer.

Diane Lane toont op een schitterende manier dat de rol van partner, moeder en vrouw ongewild anders kan uitdraaien. Maar dat de vrouw in het diepst van haar wezen eigenlijk geen keuze heeft.