Normandië, zondagochtend.

Normandië, zondagochtend.

Een paar weekends geleden zijn we nog eens naar Normandië gereden. Bij de ochtendwandeling naar de 'Falaises', de eerste koffie nog in de hand, overviel mij datgene wat schilder Monet zo begeesterde aan deze streek: het licht! Zeer bijzonder licht hebben de Normandiërs! En het wisselt verbazend snel.

Toevallig dobbert daar een klein wit zeilbootje, wachtend op een zuchtje wind die de mist wegblaast en het zeil bol zet. Tevergeefs, want tegen alle regels in is het windstil. La Manche zonder wind...ook een rariteit! Ik heb geluk deze morgen. Wie zou er in dat bootje zitten en zouden ze wel willen varen? Misschien is samen dobberend dromen in de mist véél leuker!

Rechts van mij doemt Fecamp op. De zee lijkt te stomen en de waterdampen houden de stad in hun greep. Ze slapen nog, de Fransen, en zijn blijkbaar de schoonheid rondom hen moe gezien. Ze houden hun "Grasse Matinée"; lekker lang uitslapen.

Links ligt Saint Léonard. Volledig ingesloten door weilanden, de zee, de lucht en 'het licht'. Geen stad, geen dier, geen mens en ook geen wind laat zich zien of horen.

Het licht heeft mij op die zondagochtend ook overvallen. Schilderen kan ik niet maar een fototoestel helpt als je het anderen achteraf wil laten zien. Voor mij hoeft het niet; de plaatjes zijn al weggeschreven in mijn herinnering. Iedereen is Claude Monet in eigen gedachten.

De koffie is intussen koud geworden maar dat was ineens niet meer jammer want ik had het 'licht' toch al gevangen en ben gewoon een verse mok gaan halen.