Earth in layers

Mensen in de winter

Klein Moedig

Verweerd

Cédébé

Maanden lang was ze bezig met het fotograferen van miniatuurtjes, onze schoondochter. Ze verzon de gekste scenes daarmee. In het gras, in de regen, in de keuken en in bad. Geen plek was veilig voor haar kleine figuurtjes of hun schaduwen. Ook de Kiewitse mossen waren het strijdtoneel voor kleine cowboys of de speeltuin van roze varkentjes.

Trots toonde ze onlangs haar eerste opdracht voor de keten Sentou. In hun catalogus prijken nu twee objecten –tabourets- die met haar fotografisch werk bedrukt zijn. Deze zomer nog, toen ze bij ons logeerde, tekende ze noest aan een ontwerp voor fietstassen. Niet zomaar fietstassen maar wel voor de fietsen die Parijs in zwermen (on)veilig maken. Het prototype is ineengestikt door haar schoonmoeder. Jazeker, made in Hasselt!
Ik kan natuurlijk nog niets laten zien. Nu is het nog even wachten tot ze daar iets van hoort. ‘Ze bespreken het’, zo luidt het. Maar als de Fransen iets bespreken….

Toch knap dat Parijs het ook aan haar gevraagd heeft.

't Zijn zotten die er werken

Normaal zou ze toch op de redactie moeten zitten, of tenminste toch af en toe haar bureel passeren. Maar niks daarvan. Bellen helpt niet. Sms’en ook al niet. Verschwunden, disparu, vanished.

Toch lijkt het alsof ze aan het werk is, te zien aan de artikels die ze onder handen neemt. Het wicht in kwestie verzekert achteraf dat haar stoel permanent verwarmd werd door haar eigen billen. Raak daar maar eens uit wijs! Waar zou die stoel dan wel gestaan hebben?

Het zit er vol van zotte mensen naar ’t schijnt. Mannen en vrouwen die kranten lezen en koffie drinken. Die permanent hun stoelen verwarmen met hun billen. En die niet te bereiken zijn wegens te druk. ’t Zijn zotte mensen daarachter de krantengevel. Zot van andere mensen en hun kuren. Zot van zichzelf en hun eigen kuren.

En ze horen geen telefoon rinkelen. Ik denk dat ik ga solliciteren voor de zotste job daar: Stoelen koelen!