Moerman in drijfzand gesukkeld

Vlaams minister van economie Fientje Moerman heeft in het zand gebeten, een stap opzij gezet. Haar verantwoordelijkheid genomen heet dat. Vlaams ombudsman Hubeau vond dat er wel degelijk sprake was van onbehoorlijk bestuur op het kabinet Moerman. De klachten waren op het bureau van de ombudsman geraakt nadat Moerman –gesteund door de Vlaamse regering- kabinetschef Rudi Aernout de deur wees om niet al te duidelijke redenen. Het besluit van de ombudsman was net teveel voor de bufferhoogte van Fientje en dus wierp ze de ministeriële handdoek in het Vlaamse halfrond.

Onbehoorlijk bestuur! De ombudsman was tot die pijnlijke conclusie gekomen nadat hij erachter was gekomen dat er opdrachten waren uitgegeven aan een consultancy bedrijfje van –laten we het maar zeggen- goede bekenden, in casu Guy Serraes. Vriend Guy mocht in drie jaar tweehonderdduizend euro opstrijken voor opdrachten waarvan er op het kabinet Moerman nauwelijks iets tastbaars terug te vinden is. En dat is zo kunnen lopen omdat –volgens Fientje- de minister uiteindelijk zelf beslist naar wie de opdrachten gaan. Is dat zo? Waarom zijn er dan procedures voor aanbestedingen? Om die rustig te negeren?

Moerman benoemde haar eigen ventje tot bestuurder van het ‘Vlaams Europees Verbindingsagentschap’. Ze plantte ook de moeder van Freya Van Den Bossche in de raad van bestuur van het IIBT, een onderzoekcentrum voor breedband technologie. Mama Van Den Bossche is filologe. En dat allemaal omdat ze vond dat zij daar zelf – en helemaal alleen- de eindbeslissing in mocht nemen. Je moet al tot diep in Africa gaan om nog dergelijke politieke redeneringen te vinden.

Als eerste haastte Vlaams minister-president Peeters zich te zeggen dat de vastgestelde onregelmatigheid zeker geen algemeenheid was en eerder te catalogeren viel als een fait divers. Hij, en met hem de meerderheid, prezen Moerman om haar werk en inzet. Ze werd ei zo na heilig verklaard. De oppositie hield het er bij dat het niet om een accident de parcours ging maar dat het veeleer op de normale gang van zaken op vele de kabinetten wees.

Hoe Peeters het kan lijmen om enerzijds te praten over een geïsoleerd incident en anderzijds een paar dagen later een pleidooi te houden voor meer transparantie bij het toekennen van opdrachten is mij een raadsel. Meer nog, in datzelfde pleidooi hoopt minister-president Peeters ‘krachtige antwoorden’ te kunnen geven op de aanbevelingen van de ombudsman.

Maar als de vastgestelde onregelmatigheid zeker geen algemeenheid is, welk ‘krachtig antwoord’ kan hij dan verzinnen? De ontslagen Aernout had het achteraf in de pers nog over ‘het topje van de berg’ toen hij het had over de geplogenheden op Moerman’s kabinet. Misschien is dat juist de stok achter de deur waarvoor Peeters zich in die bocht wringt?