Filip van ons land.

Geachte heer Van België, De Belgique, Von Belgiën of hoe je naam ook is. (afhankelijk van waar je bent in ons land).

Hoe heet u eigenlijk in het buitenland?

Pijnlijke 'blauwziekte' slaat toe.

Hasselt stond een beetje verweesd in de wereldkijker de laatste dagen. De reden? Een Belgische prins getuigde voor de rechtbank en dat is zeker niet alledaags. Nou ja, getuigen is een groot woord. Veel meer dan 'het staat allemaal in het document' is het niet geworden en dat had ook wel met een sms'je gekund volgens mij. Daarvoor werd de halve stad ontruimd en over de kosten daarvan wordt niet gesproken. A votre service, Monseigneur.

Het gaat over facturen die door de zeemacht zijn betaald voor goederen en diensten die onze prins op een of andere manier ten goede kwamen. En de prins? Die weet van niets! Die beseft blijkbaar niet dat, wanneer er gewerkt wordt in zijn villa of als er goederen worden geleverd aan een dierenkliniek, er ook geld moet zijn om dat alles te betalen.

Toch vraag ik mij af waarom hij dan zelf de kleuren voor de muren kiest en herkiest, een digitale camera aanvaardt zonder de herkomst ervan te kennen, meubels laat aanrukken en niet eens weet wie dat allemaal betaalt. Als de prins zelf mee beslist over het wat en hoe dan is het 'ik weet van niets' achteraf eigenlijk onfatsoenlijk. En dan blijf ik nog beleefd.

Zou het kunnen zijn dat de Koninklijke entourages zó wereldvreemd zijn geworden dat ze zelfs niet eens meer beseffen dat de dingen des levens ook geld kosten en dus meer moeite vragen dan 'het zou zijne majesteit behagen dit of dat te ontvangen'?

Voor de prins is een inkomen van 300.000 euro per jaar nauwelijks iets om mee rond te komen. Hij heeft dat vaker geventileerd in de pers tot grote ergernis van pa en ma. En dus heeft zoonlief zich een camera laten cadeau doen door de marine. Een dingetje van een paar honderd euro!

Als mijn bloed naar de kaken stijgt van schaamte, dan worden die rood. Ik heb die van de prins niet zien blauw worden, die van zijn vader trouwens ook niet. Ze hebben géén fouten gemaakt maar ze gaan alles terugbetalen, zomaar, en dat zegt genoeg.

En ons leger? Na de grote schandalen in de landmacht is nu de zeemacht aan de beurt. Het is angstig afwachten wanneer de luchtmacht met vreemde hoogvliegers op de proppen komt.

Maak dat mee!

Het koordje.

Vroeger, toen ik nog in een andere stad in een flatje woonde, belde onze buurvouw aan. Kompleet over haar toeren. Ze was 'het koordje' kwijt en wist niet meer wat gedaan! Blijkbaar wilde ze een tampon verversen en was het muisje het staartje verloren. Nu ja, héél gênant natuurlijk, maar o zo menselijk. Wij konden niet zélf het touwtje gaan zoeken (alhoewel :)) en dus stuurden we haar naar de dokter in de buurt.
Een half uurtje later stond een breed-smilende buurvrouw aan de deur: ze had helemaal geen tampon ingebracht! Als ze zelfs dààr geen orde kunnen houden!

Ringtones.

Ik zit in de bus en naast mij zit/hangt een sjofele jongen cool te wezen. Ineens rinkelt mijn PDA: 'Old Phone' en goed luid. De kerel naast mij schrikt zich rot (dat zie je aan de wijd opengesperde coole ogen) en na het gesprek zegt hij: "Ma man toch! Ge moe zo 'ne ringtone downloaden in plaats van die stomme bel!" Ik heb hem eens bekeken en rustig geantwoord: "En gaan ze mij dan ringtonen in plaats van bellen?"
Hij is op een andere bank gaan zitten, de coole.

Warranty

Ik kocht een kaars. Niet zomaar een kaars maar een sierkaars, mét een geurtje. Er zat een labeltje op: "Warranty voids when label is removed." Maar het labeltje zat bovenaan de wiek!

La praline et le ballotin.

In 1857 opent Jean Neuhaus een snoepgoedwinkel in de prestigieuze Koninginnegalerij in Brussel. Zijn kleinzoon maakt de eerste gevulde chocoladebonbons in 1912 die hij 'Pralines' noemt. Zijn vrouw ontwikkelt het doosje waarin de lekkernij netjes en zonder beschadiging kan worden verpakt, de 'Ballotin'.

Voilà, nu weet ge't! En vergeet het nooit meer!

Inktvis

Eindejaar = kustijd. Het moment dat je vrienden en familie 'het allerbeste' wenst en dat ook nog eens onderlijnt met een drietal zoenen. Alhoewel..zoenen...


Ik maak meestal onder vrienden en familie geen onderscheid tussen mannen of vrouwen. Ik leerde van de Fransen dat iedereen wel wil gekust worden. Zij doen dat tweemaal, wij drie keer. En toch zijn er van die flauwerikken (m/v) die je benaderen alsof je een rauwe inktvis bent. Die een fletse nauwelijks-aanraking op je wang een kus gaan noemen en die duidelijk niet zijn opgezet met al dat zoenend gedoe. Die deinen ook onmiddelijk terug achteruit als ze hun plicht gedaan hebben. Oef...

Maar gelukkig zijn er ook van die echte pakkerds bij. Mannen wiens baarden tegen de jouwe schuurt. Vrouwen waarvan je de lippen duidelijk voelt op je kaak en de kus hoorbaar kinkt. Zaaaalige mensen zijn dat en je merkt het ook aan de manier waarop ze je benaderen. Alsof je een inktvis bent, maar dan lekker zuiders bereid.

Des goûts, des couleurs et des bisous...smak smak smak!